Οι άνθρωποι σήμερα ζουν σε έναν υβριδικό κόσμο («φυσικό» και «εικονικό»), ο οποίος αναδιαμορφώνεται συνεχώς, όπου η φυσική νοημοσύνη συμπληρώνεται από την τεχνητή, και πρέπει να εξοπλιστούν με τις δεξιότητες, την τεχνογνωσία και την εμπιστοσύνη για να ανακαλύπτουν, να κατανοούν, να κρίνουν, να χρησιμοποιούν, να μοιράζονται και να δημιουργούν δεδομένα, πληροφορίες και γνώσεις σε κάθε μέσο επικοινωνίας, σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που βρίθει από παραπληροφόρηση, χειραγώγηση, πόλωση και αντιορθολογικές στάσεις, που υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή και τη δημοκρατία.
Το σχολείο δεν ενσωματώνει τις αρχές της παιδείας στα μέσα και την πληροφορία και τους ψηφιακούς γραμματισμούς, ενώ το πανεπιστήμιο δεν εκπαιδεύει τους μελλοντικούς δασκάλους ώστε να έχουν τις γνώσεις, τις δεξιότητες και την ενδυνάμωση για να διδάξουν τους ψηφιακούς γραμματισμούς και την κριτική σκέψη στους μαθητές.
Ο ιδιωτικός τομέας και η κοινωνία των πολιτών αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για adhocεκπαιδευτικές παρεμβάσεις, αλλά το κάνουν χωρίς συντονισμό και τυποποίηση και αναπτύσσουν συνήθως μικρής κλίμακας εργαλεία, περιεχόμενα και μεθόδους.